Meluzyna

Kim była Meluzyna?

Dla jednych jest postacią z dawnych legend – czarodziejką, której ciało od pasa w dół było wężowym lub smoczym ogonem. Dla mnie, wychowanej w Polsce, to bohaterka piosenki o nieszczęśliwej, wzgardzonej miłości z kultowego filmu dla dzieci „Podróże Pana Kleksa”.

Gdy po raz pierwszy usłyszałam piosenkę o Meluzynie, miałam dosłownie kilka lat. Uwielbiałam ją – często stałam przed lustrem i śpiewałam na cały głos do dezodorantu udającego mikrofon. Choć nie do końca pojmowałam jej znaczenie, czułam niesamowite emocje i „ciary” na całym ciele.

Po latach wyobrażam sobie Meluzynę jako syrenę, która raz na jakiś czas opuszcza swe podwodne królestwo. Dzięki magii na kilka godzin zyskuje w pełni ludzką postać i wychodzi na ląd. Zapewne robi to podczas pełni księżyca.

Co nią kieruje? Niedostępne w głębinach zapachy świerku, kardamonu, gałki muszkatołowej i pieprzu? Mogła je poznać, gdy była świadkiem katastrofy handlowego statku, który stracił ładunek podczas sztormu.

Ale zapach to zbyt mało, by narażać się na niebezpieczeństwo czy kpiny. Chyba że… jest nierozerwalnie połączony z silnym uczuciem.

(…) Miłość, moi mili,
Jest nieczuła na mądrości.
I dla jednej wspólnej chwili,
Zapomina o śmieszności.

Meluzyna pokochała kogoś tak mocno, że nie boi się śmierci lub odrzucenia. To jego próbuje odnaleźć podczas swych potajemnych wypraw na ląd. Dlatego w tym zapachu łączą się aromaty morza i ziemi. Przypominają jej ten jeden wspólny moment bliskości z kimś, kogo nigdy pokochać nie powinna.

Meluzyna – jej postać i ten zapach – symbolizuje dla mnie miłość silniejszą niż strach.